De boogconstructie is gemaakt van Pollmeier BauBuche. De gefreesde BauBuchen-panelen werden geïmpregneerd en kregen een hydrofobe behandeling. Vervolgens werden ze geassembleerd tot dozen en uiteindelijk tot bogen. Voor het impregneren en primen koos men voor een dompelproces. Op die manier worden moeilijk bereikbare delen en complexe vormen gelijkmatig gecoat. De vakwerkconstructie, de ramen van hout en aluminium, de vloeren, de trappen en het merendeel van het interieur werden afgewerkt met eikenhout. De massief houten vloeren, de vakwerkconstructies, het lijstwerk en de meubels werden verzegeld met een spuitprocedé.

De kamerhoge ramen en deuren moesten worden afgedicht. Om de certificering van de Duitse Raad voor Duurzaam Bouwen te krijgen, koos de klant voor duurzame productsystemen die bijvoorbeeld het Emicode EC1 Plus-keurmerk dragen.

De strenge voorschriften van monumentenzorg vormden de basis van de renovatie. Zoveel mogelijk van de bestaande gebouwstructuur, het skelet van gewapend beton en de historische charme moesten behouden blijven. Zware roetaanslag moest worden verwijderd, beschadigde plekken moesten worden gerepareerd en schade aan de betonconstructies moest worden hersteld.
In een volgende stap moest capillair opstijgend vocht worden tegengegaan door middel van curatieve muurinjecties en moest het bestaande gebouw worden beschermd tegen bouwschade veroorzaakt door zout.

In de loop der eeuwen ontstonden lekken in het plafond van het plateau, waardoor regenwater in de gewelfde kelder kon binnendringen. De uitgebreide renovatie werd uitgevoerd in nauw overleg met de erfgoedinstantie. Elk paneel werd zorgvuldig verwijderd, schoongemaakt en weer op zijn oorspronkelijke positie geplaatst. Voorafgaand aan die werkzaamheden werd de afdichting vernieuwd om toekomstige problemen te voorkomen. Het moeilijkste was het stuk onder het plateau, waar het gewelf alleen van de panelen was gescheiden door een dunne laag mortel en een bitumenband. Er moest een oplossing worden gevonden waarbij de bitumenbanden intact konden blijven om het kelderplafond erboven te beschermen.

Boven de Philharmonic Hall (Grote Zaal) en de kleine zaal bevindt zich een ruimte voor podiumtechniek, gescheiden door een verlaagd plafond. Om rekening te houden met de brandveiligheid werd hier een sprinklerinstallatie geïnstalleerd. De vloer of het verlaagde plafond is van hout met diverse aansluitingen op onderstaande trappen. Deze moeten worden beschermd als het sprinklersysteem afgaat. Wij waren op zoek naar een oplossing die goed zou afsluiten en de technische ruimte praktisch ‘waterdicht’ zou maken.

Alle houten onderdelen moeten dezelfde eindkleur hebben, ook als ze door verschillende bedrijven uit verschillende houtsoorten zijn gemaakt. In samenwerking met de architect en de aannemer coördineerde Remmers het schilderwerk.

In totaal kreeg 220 m² aan vloeren een coating. Op de droge dekvloer moest een grondlaag komen voor de afwerkingsvloer. Vooral de nauwkeurige plaatsing tegen de afsluitlijst die helemaal rondom loopt, de schoonloopmat aan de buitenkant van het café en verschillende inspectieluiken in de vloer vormde een uitdaging. Omdat zelfs kleine hoogteverschillen al snel een struikelgevaar vormen, moest extra zorgvuldig te werk gegaan worden. De vloer van het nieuwe café moest ook visueel aantrekkelijk zijn en een echte blikvanger vormen.

De grote brand in de kathedraal eiste een zware tol van het natuurstenen metselwerk. Roet en vrijgekomen verontreinigende stoffen zetten zich op en in de muren af en tastten die aan. Voor het reinigen werd een oplosmiddelvrije, filmvormende ‘peel-off’ pasta aangebracht waaraan de verontreinigingen blijven plakken. De deeltjes worden uit het metselwerk verwijderd door de film van de muur te trekken.

De vele bakstenen zijn gemaakt van ten minste zeven verschillende materialen. Doordat ze niet even hard zijn, passen ze niet goed op elkaar. Het gevolg: op sommige plaatsen brokkelen de stenen af. Water sijpelt door open voegen naar binnen, bevriest in de winter en doet de steen van binnenuit barsten. Aan de binnenkant moesten scheuren in het bepleisterde metselwerk en in de betonnen muren en plafonds worden gerepareerd. Aan de buitenkant was er dan weer schade aan de betonnen en bakstenen oppervlakken. Daarnaast moesten de bakstenen ornamenten op de gevels worden bijgewerkt en was het beton aan de binnenkant aan vernieuwing toe.

Duurzaamheid speelde een grote rol bij de materiaalkeuze. Zo kwam het hout voor de trap uit duurzaam beheerde bossen en werd het houten bouwafval hergebruikt. Ook de gebruikte producten van Remmers moesten die duurzame filosofie weerspiegelen. Daarnaast moesten ze langdurig bestand zijn tegen de hoge belasting van de trappen en vloeren door de vele bezoekers.

Ter gelegenheid van de 200e verjaardag van de ontcijfering van de Egyptische hiërogliefen werd de obelisk uitgebreid gerestaureerd en schoongemaakt. Door zijn ouderdom vertoonde de granieten steen een groot aantal scheuren. Er werden verschillende steenverstevigers gebruikt om de structuur van de monoliet op lange termijn intact te houden. Eerst werd een versteviger met een kleine molecuulgrootte aangebracht, omdat die dieper in het graniet doordringt. De bovenste laag fixeert de stenen meer en is geschikt voor het vullen van grotere scheuren en schilfers. Dankzij de combinatie van de gebruikte steenverstevigers zijn de granieten stenen van de obelisk betrouwbaar versterkt van het oppervlak tot in de diepte.

'Sinds het midden van de 19e eeuw is het museumgebouw \"Glyptothek\" een centraal onderdeel van de kunstwijk op de Königsplatz in München. Het gebouw wordt gekenmerkt door zijn opvallende architectuur in de stijl van een Griekse tempel. De Glyptothek werd tussen 1816 en 1830 gebouwd volgens de plannen van Leo von Klenze. Het diende als tentoonstellingsruimte voor de koninklijke collectie Griekse en Romeinse beeldhouwwerken en huisvest vandaag de dag nog steeds wereldberoemde kunstwerken.'